Tuesday, November 22, 2011
Wednesday, August 17, 2011
Friday, August 12, 2011
Tuesday, February 8, 2011
ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ထဲသုိ ့ခရီးသြားျခင္း
ဆန္ဖရန္စစၥကိုၿမိဳ့၏ အလွက်က္သေရေဆာင္ျဖစ္ေသာ ကမာၻေ
က်ာ္ ေရႊတံခါးတံတားႀကီး (Golden Gate Bridge)သည္ ေဖြးႏုလွပၿပီး ဂြမ္းဆိုင္ခဲႏွင့္တူလွသည့္ ႏွင္းမူန္မ်ားအၾကား ႂကြားႂကြားဝင့္ဝင့္ထင္ေပၚ လွပလွ်က္ ရွိေနသည္ကို ျမင္ရျပန္ေသာအခါ ဘုရားရွင္၏ေက်းဇူးေတာ္ကို ထပ္မံ ခ်ီးမြမ္း မိသည္။ ငယ္စဥ္ခ်ိန္ခါတုန္းက ရုပ္ရွင္ထဲမွာ၊ စာအုပ္ထဲမွာ၊ သီခ်င္းထဲမွာသာ ျမင္ဘူးၾကားဘူးတဲ့ဆန္ဖရန္စစၥကိုၿမိဳ့ေတာ္ ကိုေရာက္လာသည္မွာ ဘာလိုလိုႏွင့္တစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ပင္ ျပည့္ခဲ့ၿပီ။ အရွည္ဆံုးတံတားျဖစ္တဲ့ Bay Bridge ေပၚကိုေရာက္တယ္ ဆိုရင္ ဘဲ က်ယ္ေျပာလွတဲ့ပစိၥဖိတ္သမုဒၵရာျပင္က်ယ္ႀကီးကိုျမင္ေနရၿပီျဖစ္သည္။ကၽြမ္းက်င္လြန္းလွသည့္ပန္းခ်ီဆရာ ခ်ယ္မူန္းထားေသာဆန္ဖရန္စစၥကိုၿမိဳ့ေတာ္ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ထဲသို႔ေမာင္းႏွင္ဝင္ေရာက္ေနဘိအလားခံစားမိျပန္ သည္။ ဪ တင့္တယ္လွပ ေပသကိုး။ “ဆရာတို႔ ဘုရားေက်ာင္းကို ေရာက္ေတာ့မလား” ေမးသံၾကားလိုက္ေတာ့မွ ေခၚလာ ခဲ့ေသာ ဧည့္သည္ ဆရာကို သတိရမိေတာ့သည္။ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္စြမ္း တဲ့ ဆန္ဖရန္စစၥကိုရဲ႕ အလွကို ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ခံစားေနမိတာလဲ ဒီတစ္ႀကိမ္ထဲ မဟုတ္ပါ။ ဒီကို ေရာက္ကထဲကပင္ ျဖစ္သည္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျမင္တိုင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ၾကည္ႏူးမႈ႕ ေပးစြမ္း ႏုိင္ေအာင္တင့္တယ္လွပသည္မွာအမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ခင္မင္ရေသာ မိတ္ေဆြမ်ား၊ မိသားစုမ်ား မေရာက္ဘူးၾကေသးသူမ်ား၊ ျမင္ရမွယံုၾကသူမ်ားအတြက္တစ္ခါတစ္ေခါက္ဘဲဲျဖစ္ျဖစ္ လာေရာက္ေစခ်င္မိသည္။ ခုဘဲၾကည့္ေတာ့၊ အလွပန္းခ်ီကားထဲ နစ္ေျမာမိလို႔ တကူးတက ေခၚလာတဲ့ဧည့္ သည္ ကိုေတာင္ ေမ့ေနခဲ့သည္၊
“ဪ 
ဟုတ္ကဲ့၊ တံတားႀကီးေက်ာ္ၿပီး ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ဆိုရင္ ေရာက္ပါၿပီ။” “ဆရာတို႔ အသင္းေတာ္က ဆန္ဖရန္စစၥကိုျမန္မာ ႏွစ္ျခင္းအသင္းေတာ္ ဟုတ္တယ္ ေနာ္” ၾကားလိုက္ရသည္မွာ သာမန္ေမးခြန္း ေလးျဖစ္ေပေသာ္လည္း၊ နားထဲကိုခ်ဳိျမသည့္ပ်ားရည္ ေလာင္းထည့္လိုက္သလို “နင့္”ကနဲ ခံစားလိုက္ရျပန္သည္။ အခုဘဲ လွပခမ္းနား တဲ့ ဆန္ဖရန္စစၥကို အလွကို ခံစားေနခဲ့တယ္ မဟုတ္ပါလား။ ကမာၻေပၚမွာအလွဆံုးစာရင္းဝင္ၿမိဳ့တစ္ၿမိဳ့ျဖစ္တဲ့ဆန္ဖရန္စစၥကိုၿမိဳ့ထဲမွာျမန္မာလိုစကားေျပာတဲ့ အသင္းေတာ္ ေလးတစ္ပါးကို ဖန္တည္းေပးခဲ့သည္မွာ သုံးဆယ့္ငါးႏွစ္ေက်ာ္ ရွိခဲ့ၿပီ။ လွပတဲ့အသင္းေတာ္ေလး တစ္ပါးကို လွပတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးထဲမွာ ထားရွိၿပီး၊ အဲဒီ အသင္းေတာ္ေလးထဲမွာပါဝင္ခြင့္ရတာ၊အမႈ႔ေတာ္မွာပါဝင္ခြင့္ ရတာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ဒါဝိဒ္မင္းႀကီး ေရးစပ္သလိုလဲ ခံစားမိသည္။ “ဆီဥကို၎၊ ဆူေသာအသားကို၎ စား၍ ဝသကဲ့သို႔၊ အကၽြႏု္ပ္၏ ဝိညာဥ္သည္ ရႊင္လန္းေသာ ႏူတ္ခမ္းႏွင့္၊ အကၽြႏု္ပ္၏ ႏူတ္သည္ ကိုယ္ေတာ္ကို ခ်ီးမြမ္းပါမည္။” (ဆာလံက်မ္း၊ ၆၃း၅)။ “ဆရာ” “ေဟ” “ဆရာ့ကို ၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ပီတိျဖစ္ေနသလိုဘဲ၊ ဆရာတို႔ ဆန္ဖရန္စစၥကိုက အရမ္းလွတာဘဲေနာ္” “မွန္လိုက္ေလ ဆရာေရ၊ ေနာက္မွ ဒီထက္လွပတဲ့ ေနရာေတြ လိုက္ျပမယ္ေလ။ ဘုရား ေက်ာင္း ေရာက္ရင္ ဒီထက္ပိုၿပီး ပီတိျဖစ္စရာေကာင္းတဲ့ အလွအပေလးေတြလဲ ဆရာ ျမင္ရအံုးမယ္။” “တယ္ဆိုတဲ့ စာပါလား ဆရာလတ္”
“တယ္ဆိုဆို၊ တစ္ကယ့္ကို မွန္လို႔ေပါ့ဗ်ာ၊ ဟိုေရာက္ရင္ တေက်ာ္ေက်ာ္ သီခ်င္းဆို၊ ကခုန္ျမဴးတူးေနၾကမဲ့ ခ်စ္စဖြယ္ရင္ေသြးငယ္ေလးေတြ၊အနာဂါတ္ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြျဖစ္မယ့္လူငယ္ေမာင္မယ္လွပ်ဳိျဖဴေလး ေတြ၊ တိုင္းတပါး ေရာက္ေနေပမယ့္ ျမန္မာရိုးရာ ယဥ္ေက်းမူ႔ အစဥ္အလာကို ထိမ္းသိမ္းေနၾကၿပီး ျပဴငွါ ေဖာ္ေရြတဲ့ အသင္းသား အသင္းသူ ေတြ အျပင္၊ ျမန္မာျပည္ အလြမ္းေျပေစမယ့္ ရိုးရာအစားအေသာက္ေတြ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ စားေသာက္ ရအံုးမယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရင္ ပိုတယ္ထင္မွာစိုးလို႔ ဆက္မေျပာေတာ့ ပါဘူး၊ ဟိုေရာက္ရင္ ဆရာကိုယ္တိုင္ ခံစားရပါလိမ့္မယ္။”
"Daddy! There's a parking spot!" ၾကည့္- သမီးေလ
းရဲ့ အသံၾကားလိုက္မွဘဲ မိုင္ေလးဆယ္ေလာက္ ဆန္ဖရန္စစၥကို ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ထဲ ေမာင္းႏွင္ရင္း ဘုရားဖန္ဆင္းျခင္း အလွတရားကို ခံစားလာလိုက္တာ၊ ကားေနာက္ခံုမွာ ခ်စ္ဇနီးနဲ႔ သားသမီး ေလးဦး ပါလာတာကို ဘုရားေက်ာင္းေရာက္မွဘဲ သတိရမိေတာ့သည္။ ဘယ္ေလာက္ ပီတိျဖစ္စရာ ေကာင္း တဲ့ အသင္းေတာ္လဲဆိုတာ၊ ဒါကိုဘဲ ၾကည့္ေတာ့။ "Thanks, honey!" သမီးေလးညႊန္ျပတဲ့ ေနရာမွာ ကားရပ္ခဲ့ၿပီး ဧည့္သည္ဆရာကို ေခၚကာ ေက်းဇူး ေတာ္ ခ်ီးမြမ္းျခင္း အႏွစ္သာရ အသစ္နဲ႔ ဘုရားေက်ာင္းထဲ ဝင္ေရာက္ခဲ့ပါေတာ့သည္။ ဪ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ထဲသို႔ ခရီးႏွင္ရတဲ့ ပီတိဟာ ဘာနဲ႔မွ ႏႈိင္းလို႔မရႏိုင္တဲ့ အဓိပၸါယ္ရွိလွတဲ့ ခရီးသစ္ ပါတကား။
လူ႔ဘဝသည္ ေလာကခရီးကို သြားေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ မွီတင္းေနထိုင္ရာ ကမာၻေျမႀကီးသည္ မလႈပ္မ႐ွား ရပ္တည္ေနဘိအလား တည္ၿငိမ္ေနေသာ္လည္း၊ တစ္နာရီ လွ်င္ မိုင္ေျခာက္သိန္းႏႈန္းႏွင့္ ေ႐ြ႕လ်ား ေျပးလႊားသြားေနသည္ဟု ပညာ႐ွင္မ်ားက ေလ့လာ ေတြ႔႐ွိထားသည္။ အသင္းေတာ္မ်ားသည္ ခရစ္ေတာ္ ၏ သတင္းေတာ္ျမတ္ကို သယ္ေဆာင္ ကာ သာသနာ့ခရီးကို ခ်ီတက္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္လိုခရီးကို သြားေနၾက ပါသလဲ။ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ႕ၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္ခ်မ္းသာနဲ႔ ေက်းဇူးေတာ္ ေရတြက္ခ်ီးမြမ္း တဲ့ခရီး စဥ္ လား၊ သို႔တည္းမဟုတ္ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕စရာေကာင္းၿပီး၊ ပင္ပန္းဆင္းရဲလွတဲ့ ေသာက ပင္လယ္၊ ပူေလာင္ ျပင္းျပလွတဲ့ ေႏြကႏာၱရထဲ၊ ၿငီးတြား လူးလိမ့္ေနရတဲ့ ခရီးစဥ္လား။ ခရီးရဲ႕ အေကာင္းအဆိုးဟာ လမ္းခရီး ရဲ႕ ၾကမ္းတမ္းမႈ႕၊ ေခ်ာေမာမႈ႔ထက္ ခရီးသြားသူရဲ႕ခံယူခ်က္၊ ယံုၾကည္ခ်က္၊ ဝိညာဥ္ေရးရာ ရင့္က်က္မႈ႕အေပၚမွာ အမ်ားႀကီး မူတည္ေနပါတယ္။ အရာရာ ဟာ ကမာၻေလာကရဲ့ ဖန္ဆင္း႐ွင္၊ ေလာကရဲ့ပန္းခ်ီဆရာဘုရားသခင္ က အလွပဆံုး ဖန္ဆင္း ေရးဆြဲထားတဲ့ ခရီးစဥ္ ျဖစ္တယ္လို႔ ယံုၾကည္လက္ခံထားရင္၊ လွပတဲ့ ဘဝပန္းခ်ီကား ထဲပီတိအဟုန္နဲ႔ေက်းဇူးေတာ ္ခ်ီးမြမ္းတဲ့ခရီးကို သြားေနရသလိုခံစားရမဲ့အျပင္၊စိတ္နွလံုးၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းျခင္း၊ ၾကည္လင္ၿပီျပင္တဲ့ အနာဂါတ္ကို ပိုင္ဆိုင္ရျခင္း၊ ဘဝ ခရီးအတြက္ ေန႔စဥ္ ခြန္အားသစ္မ်ားရ႐ွိျခင္းနဲ႔ အသက္ ရွင္တဲ့ ဘုရား႐ွင္နဲ႔အတူ ဘဝခရီး သြားေနရျခင္း ဆိုတဲ့ အႏွစ္သာရေတြ ျပည့္ဝ စံုလင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
“သြားေလရာရာ၌ ထာဝရဘုရားကို မ်က္ေမွာက္ျပဳေလာ့။ သို႔ျပဳလွ်င္ သင္၏လမ္းခရီးတို႔ကို ပဲ့ျပင္ေတာ္မူမည္။” (သုတၱံက်မ္း၊၃း၆)။ ဘုရားသခင္ ပဲ့ျပင္ေတာ္မူတဲ့ ခရီးစဥ္ မွန္ရင္ လွပတဲ့ ေလာက ပန္းခ်ီ ကားခ်ပ္ထဲ ခရီးႏွင္ရသလို ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႕ ဘြယ္ရာမ်ားႏွင့္ ျပည့္ဝမည္မွာ အမွန္ဧကန္ ျဖစ္သည္။ “ဆရာ” “ေဟ”
“ဆရာ တရားေရေအး တိုက္ေကၽြးဖို႔ အစီအစဥ္ ေရာက္ေနၿပီေလ”
ေက်းဇူးေတာ္ ခ်ီးမြမ္း၍ မကုန္ႏိုင္တဲ့ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ ခရီးစဥ္ ပန္းတိုင္ အထြဋ္အျမတ္ အၾကာင္းကို ပလႅင္ ေ႐ွ႕မွာ ရပ္ရင္း အားပါးတရ ေဟာေျပာေဝငွ လိုက္သည္။ ဒီတစ္ခါ တရားေဟာရတာေလာက္ အားရတာ မ႐ွိ ေတာ့ပါ။ “ခရစ္ေတာ္ကို အ႐ွင္သခင္လို႔ ယံုၾကည္ လက္ခံသူမ်ား၊ ေနာက္ဆံုး ေလွ်ာက္ၾကရမဲ့ ခရီးစဥ္ဟာ အလွပဆံုး ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ထဲကို ေအာင္ျမင္ျခင္း၊ ဘုန္းေတာ္ ထင္႐ွားျခင္း၊ ေအာင္ျမင္ေသာေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားနဲ႔ ခရီးဆံုးကို ေလွ်ာက္ၾကရမွာ ျဖစ္တယ္။ (ဗ်ာဒိတ္က်မ္း၂၁)မွာ-“ေကာင္းကင္ သစ္ႏွင့္ ေျမၾကီးသစ္ ကိုလည္း ငါျမင္၏။ သန္႔႐ွင္းေသာ ၿမိဳ့တည္းဟူေသာ ေယ႐ူ႐ွလင္ၿမိဳ့သစ္သည္ တန္ဆာ ဆင္ေသာ မဂၤလာေဆာင္ သတို႔ သမီးလို ျဖစ္၏။ခပ္သိမ္းေသာအရာတို႔သည္အသစ္ေသာဖန္ဆင္းျခင္းမ်ားျဖစ္ၾက၏။ထိုၿမိဳ့၏အေရာင္အဝါသည္ ေက်ာက္သလင္း နဂါးသြဲ႔ကဲ့သို႔ အျမတ္ဆံုးေသာ ေက်ာက္မ်က္မြန္ႏွင့္ တူ၏။ ၿမိဳ့သည္လည္း ၾကည္လင္ေသာ ဖန္ႏွင့္ တူေသာ ေ႐ႊစင္ျဖစ္၏။ တံခါးတို႔သည္ ပုလဲမ်ားျဖင့္ စီခ်ယ္ထား၏။ ၿမိဳ့လမ္းမတို႔သည္ ၾကည္လင္ေသာ ဖန္ကဲ့သို႔ေသာ ေ႐ႊစင္ျဖစ္၏၊ ထိုၿမိဳ့၌ ဗိမာန္ေတာ္မ႐ွိ၊ အနႏၱတန္ခိုးႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ ထာဝရအ႐ွင္ ဘုရားသခင္ႏွင့္သိုးသူငယ္သည္ထိုၿမိဳ့၏ဗိမာန္ေတာ္ျဖစ္ေတာ္မူ၏။ ညစ္ညူးေသာအရာ ၊စက္ဆုတ္ ဘြယ္ေသာအရာ၊ သစၥာပ်က္ေသာအရာ တစံုတခုမွ် မဝင္ရဘဲ သိုးသူငယ္၏ အသက္စာေစာင္၌ စာရင္းဝင္ေသာ သူတို႔သာ လွ်င္ ဝင္ရ၏။ ”
ဤမွ် ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့ဘြယ္ေကာင္းေသာ ေကာင္းကင္ ေ႐ႊျပည္ေတာ္ ပန္းခ်ီ ကားခ်ပ္သည္ စိတ္ကူး ယဥ္ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ မဟုတ္ပါ။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ အမွန္ ဝင္စား ရမည့္ ေကာင္းကင္ ေ႐ႊျပည္ေတာ္ ျဖစ္သည္။ ဤ့ျမတ္ လွေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ပန္းတိုင္သည္ ေလာကခရီး ေလွ်ာက္လွမ္းရာမွာအသစ္ေသာခြန္အား၊အသင္းေတာ္၏ သာသနာ့ ခရီး အတြက္ အေသာမသတ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖည့္စြမ္း ေပးေနေသာ တန္ခိုးအာနိသင္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အနာဂါတ္ ခရီးကို ေက်းဇူးေတာ္ ခ်ီးမြမ္းျခင္းႏွင့္ ေလွ်ာက္လွမ္း ႏိုင္ၾကပါေစေသာ္။
ေမတၱာမ်ားစြာျဖင့္၊
ဆရာဦးလတ္ေယ႐ွဲ
Tuesday, January 18, 2011
အထက္အရပ္မွရွဳျမင္ျခင္း
စိတ္ႏွလံုးကို လံုးဝဥႆံု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လ်က္ မ်က္လံုးကိုစံုမွိတ္ကာ အသူရာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲသို႔ ေျခစံုပစ္၍ ခုန္ခ်ပစ္လိုက္သည္။ အား------ေနရာကား ဆန္ဖရန္စစၥကိုၿမိဳ႕၊ ပစၥိဖိတ္ကမ္းေျခတေနရာ သာယာလွသည့္ ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္ခက္မ်ားႏွင့္ ပင္လယ္ျပင္ေပၚမွ ေက်ာ္ျဖတ္လာေသာ ေလေျပေလညွင္း တျဖဴးျဖဴးတို႔ ျမဴးရာ ေခ်ာက္ကမ္းပါး ထိပ္ေပၚမွာ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ခုန္ခ်ၿပီးသည့္ေနာက္ ဆက္၍ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ခုန္ခ်ၾကရန္ တန္းစီ၍ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကသူမ်ားလည္း မနည္းပါ။ သို႔ပါေသာ္လည္း ကၽြႏု္ပ္၏ ခႏၶာကိုယ္သည္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲသို႔ တရွိန္တိုး ထိုးက်ေနၿပီျဖစ္၍ သူတို႔ကို ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ခုလို စြန္႔စားမိတာ မွားေလၿပီလားဟူ၍ ေတြးမိလိုက္သည္။ လက္ကို က်စ္က်စ္ဆုပ္၍ စိတ္ဓါတ္မက်ဖို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားတင္းထားလိုက္သည္။ ေလအဟုန္မွာ အရွိန္ႏွင့္ ထိုးက်ေနေသာ ေၾကာင့္လည္း ေၾကာက္စိတ္ႏွင့္ စိုးထိတ္မႈ႕တို႔ ေရာယွက္ကာ တကိုယ္လံုး ၾကက္သီးေမြးညုင္းမ်ား ျဖန္းျဖန္း ထေလသလား။ ေဇာေခၽြးစီးမ်ားေလလား မသိေတာ့၊ တကိုယ္လံုး ပူထူေနၿပီ ျဖစ္သည္။ မ်က္စိကိုလည္း တင္းတင္းမွိတ္ထားလိုက္သည္။ မဆီေလးရယ္တဲ့မဆိုင္ အံကိုလည္း ႀကိတ္ထား လိုက္သည္။ ဒီအခ်ိန္မွ ဘုရားရွင္ကို တမ္းတမိသည္။ ဒုကၡ လွလွေတြ႕မွ ဘုရားရွင္ကို သတိရသည္ ဆိုေသာ စကားမွာ အလြန္ မွန္ကန္ေၾကာင္း ယခုမွ သိလာသည္။ အျမင့္ကို တက္ခ်င္ရင္၊ ျမင့္ျမင့္ေမွ်ာ္မွန္းၿပီး ဦးတည္ရမယ္။
ဘုရား တလိုက္တယ္ ဆိုရင္ဘဲ နည္းျပဆရာေျပာဘူးတဲ့ စကားေလး ေခါင္းထဲ ခ်က္ခ်င္း ေျပး သတိရ မိလိုက္တယ္။ တထိတ္ထိတ္ ခုန္ေနတဲ့ ႏွလံုးခုန္သံၾကားက အရဲစြန္႔ၿပီး မ်က္စိကို ဖြင့္ၾကည့္ လိုက္ရင္ဘဲ ကၽြႏု္ပ္၏ ခႏၶာကိုယ္သည္ က်ယ္ေျပာလွၿပီး လိႈင္းလံုးႀကီးမ်ား တဟုန္းဟုန္း ႂကြထေနသည့္ ပစၥိဖိတ္ သမုဒၵရာ ျပင္ႀကီးထဲသို႔ ဦးတည္ ထိုးက်လ်က္ ရွိေနသည္။ ရင္ခုန္သံသည္ ယခင္ကထက္ ပို၍ျမန္လာ သည္။ အသိတရား ဝင္လာတာနဲ႔ တၿပိဳင္ထဲ လက္ေတြ႕ တုန္႔ျပန္မႈ႕တခုကို ျပဳလိုက္သည္။ အားယူ၍ ဦးေခါင္းကို ေကာင္းကင္ယံသို႔ ေမာ့ကာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားေသာ လက္မ်ားကို အထက္အရပ္သို႔ ဦးတည္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ဘဲ ကၽြႏု္ပ္၏ ခႏၶာကိုယ္ကို ခ်ည္ေဆာင္ ထားသည့္ အေပ်ာ္စီးစက္မဲ့ မိုးပ်ံေရာင္စံု ရြက္ထည္ယာဥ္ေလးသည္ ေစြ႕ကနဲ ဦးတည္ခ်က္ေျပာင္းကာ ေကာင္းကင္ယံသို႔ ႂကြားဝင့္စြာ ထိုးတက္ သြားေလေတာ့သည္။ အပ်ံသင္စ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္၏ ပီတိ ခံစားခ်က္ေလး ကၽြႏု္ပ္ ရင္မွာ ခိုဝင္ခံစားလာမိသည္။ ခုနက ေၾကာက္ရြံခဲ့ေသာအေျခအေန၊ ရင္ခုန္ခဲ့ျခင္းမ်ား၊ စိုးရိမ္ပူပန္ခဲ့ျခင္းမ်ား အားလံုး ယခုတြင္ မရွိေတာ့ၿပီမို႔ ေကာင္းကင္ယံထက္မွ ဘုရားရွင္ကို ေက်းဇူးေတာ္ ခ်ီးမြမ္းလိုက္မိပါသည္။ ဒုကၡထဲမွ လြတ္ေျမာက္ သည့္အတြက္ ေက်းွဇူးေတာ္ ခ်ီးမြမ္းရသည္မွာ အလြန္မွပင္ အႏွစ္သာရရွိလွပါသည္။
ယခုအခါ ကၽြႏု္ပ္၏ မိုးပ်ံ ရြက္ထည္ယာဥ္သည္ မိုးေကာင္းကင္ယံထက္ ျမင့္သထက္အျမင့္သို႔ ေရႊလင္းယုန္ငွက္ ပ်ဳိေလးအလား ပ်ံသန္း ထိုးတက္လ်က္ရွိသည္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ပ်ံသန္းျခင္းျဖစ္၍ အရာရာသည္ ကၽြႏု္ပ္အတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ရာ မ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ ရဲရင့္ေသာ သတၱိမ်ား တစတစ ဝင္ေရာက္လာၿပီ ျဖစ္၍ ေဝဟင္မွာ ပ်ံသန္းရ ျခင္းကို ၿငိမ့္ေျငာင္း သာယာေသာ ခံစားခ်က္မ်ဳိး ျဖစ္ေၾကာင္း လက္ခံ လာႏိုင္ၿပီျဖစ္သည္။ မည္သည့္အရာမဆို ကိုယ္တိုင္စြန္႔စား၍ ေအာင္ျမင္လာေသာအခါ ကၽြမ္းက်င္ျခင္းႏွင့္ ေအာင္ျမင္မႈ႔သည္ ဆက္၍ လိုက္လာမည္အမွန္ ျဖစ္သည္။ ျပာလြင္လြင္ ေဝဟင္ထဲ ဝဲပ်ံတဲ့ငွက္ငယ္ရယ္ ဟင္း--ေလဟုန္စီး-ယီးေလးခို-အေတြးနယ္ပယ္ ေဝဟင္ယံ ထက္၌ ပ်ံသန္းရျခင္း၏ အရသာကို ၾကည္ႏူးလာေသာအခါ ငယ္စဥ္တံုးက ေရဒီယို သီခ်င္းမ်ားကို ေန႔စဥ္ ခံုခံု မင္မင္ ဆိုေလ့ရွိသည့္ ညီမငယ္၏ သီခ်င္းသံေလးကို ၾကားေယာင္ မိျပန္သည္။ တိမ္တိုက္ေတြၾကားမွာ ယီးေလး ခိုလိုက္၊ ဝဲပ်ံလိုက္ႏွင့္ ေပ်ာ္ပါးေနေသာ ငွက္ငယ္ေလးမ်ား၏ဘဝမ်ဳိး ခံစားလာရေသာအခါ မိုးပ်ံေရာင္စံု ရြက္ထည္ယာဥ္ ပ်ံသန္းေရး ပင္မ ဥယ်ာဥ္အဝင္မွာ ေရးထားသည့္ ငွက္ကေလးမ်ား အဘယ္ေၾကာင့္ ေတးဆို ၾကသည္ကို လာ၍ ၾကည့္ၾကပါဆိုသည့္ စာသားေလးသည္ အလြန္မွန္ေသာ သစၥာစကား ျဖစ္ေၾကာင္းကို လက္ခံ လာသည္။ ဤမွ်ေလာက္သာယာ ၿငိမ့္ေညာင္းလွေသာ ဘဝမွာ ခ်ီးမြမ္းသည့္ သီခ်င္းမဆိုဘဲ အဘယ္သူေနႏိုင္ မည္နည္း။ ထိုေၾကာင့္ ဆာလံဆရာ၏ ခ်ီးမြမ္းသံေလးႏွင့္ ဘုရားရွင္၏ ေက်းဇူးေတာ္ကို ခ်ီးမြမ္းမိပါသည္။ သို႔ျဖစ္၍ အကၽြႏု္ပ္၏ ဝိညာဥ္သည္ တိတ္ဆိတ္စြာ မေန၊ ကိုယ္ေတာ္ကို သီခ်င္းဆိုပါမည္။(ဆာလံ ၃၀း၁၂)။ ကၽြႏု္ပ္၏ ျမင္ကြင္းေအာက္တြင္ တစာစာေအာ္ျမည္ သီက်ဴး၍ ပ်ံသန္းေနၾကေသာ ဇင္ေယာ္ငွက္အုပ္ႀကီးကို အားက်၍ ေက်းဇူးေတာ္ ခ်ီးမြမ္း သီခ်င္းေလး သီဆိုမိပါသည္။
အမွန္စင္စစ္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ရြက္ထည္ယာဥ္၏ ဘားတန္းႏွစ္တန္းသည္ တြဲလြဲ ခိုစီးရန္အတြက္ သက္သက္မဟုတ္ဘဲ ရြက္ထည္ယာဥ္တခုလံုးကို ထိမ္းထား၍ လိုရာကို ပ်ံသန္းႏိုင္ရန္ ပဲ့ကိုင္ ေသာ အရာလည္းျဖစ္သည္။ ကၽြမ္းက်င္စြာ ပဲ့ကိုင္ႏိုင္လာေသာအခါ ရြက္ထည္ယာဥ္ကို မိုးျမင့္ေပၚပ်ံတက္လိုက္၊ ထိုးဆင္းလိုက္၊ ေဘးေစာင္းပ်ံလိုက္၊ ဝဲပ်ံလိုက္ႏွင့္ သာယာၾကည္ႏူးမႈ႔ အရွိန္အဟုန္သည္ ပို၍ပို၍ ျမင့္မား လာရသည္။ ယခု ကၽြႏု္ပ္ စီးနင္းပ်ံသန္းေနသည့္ ရြက္ထည္ယာဥ္မွာ (HangGlider)ျဖစ္၍ ရြက္ထည္ကို ပဲ့ထိမ္း ႀကိဳးျဖင့္ စီးနင္းပ်ံသန္းေသာ (Paraglider)ဆိုတာ ရွိသလို၊ အေသးစား စက္တပ္ရြက္ထည္ယာဥ္ (Aquaglider) ဆိုတာလဲ ရွိေသးသည္။ ေနာက္မွ ထိုယာဥ္မ်ားကိုလည္း စီးၾကည့္ရအံုးမည္။
ဆန္ဖရန္စစၥကိုသို႔ ေလယာဥ္ခရီးျဖင့္ လာၾကေသာ ခရီးသည္တိုင္း ရင္သပ္ ရႈ႕ေမာရေသာ ျမင္ကြင္းေလးတခု ရွိသည္။ ဆန္ဖရန္စစၥကို အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္သို႔ ဝင္ရန္ ေလဆိပ္ ေလယာဥ္ ေျပးလမ္းသို႔ ခ်ိန္ရြယ္ေသာေနရာတြင္ ေလယာဥ္သည္ ေလးဆယ့္ငါးဒီဂရီခန္႔ တိမ္းေစာင္း၍ ပ်ံသန္းဝင္ေရာက္ ရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္လို လွပလွသည့္ ကမၻာေက်ာ္ၿမိဳ့ေတာ္ ဆန္ဖရန္စစၥကိုႏွင့္ အတူ BayArea တခုလံုးသည္ နံရံေပၚ ခ်ိပ္ဆြဲထားေသာ ဧရာမပန္းခ်ီကားခ်ပ္ႀကီးအလား ရင္သပ္ရႈ႕ ေမာၾကရသည္။ ေလယာဥ္ ျပဴတင္းေပါက္ တခုလံုး၌ ေကာင္းကင္ယံကို မျမင္ရေတာ့ဘဲ ကမၻာေလာကတခုလံုးကို ေဘးတိုက္က ရႈ႕ျမင္ရ သလိုမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ ခရီးသြား၍ ျပန္လာတိုင္းမွာ ဤရႈ႕ခင္းကို မလြတ္စတမ္း ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ၾကည့္ျမဲျဖစ္သည္။ မိတ္ေဆြလဲ အကယ္၍ ေလယာဥ္ခရီးႏွင့္ ဆန္ဖရန္စစၥကို လာခဲ့ပါလ်င္ ထိုရႈ႕ခင္းကို အမိအရ ၾကည့္ရႈ႕ခံစားႏိုင္ဖို႔ ၾကံဳႀကိဳက္၍ သတင္းပါး လိုက္ရပါသည္။ ထိုစဥ္က ေလယာဥ္ျပဴတင္းေပါက္ ေသးေသးေလးမွ ထိုအလွကို ခံစား ခဲ့ရေသာ္လည္း ယခုမူ အမိုးအကာမဲ့ ရြက္ထည္ယာဥ္ႏွင့္ ပ်ံသန္းေသာအခါ အေသာမသတ္ႏိုင္ေအာင္ က်ယ္ေျပာၿပီး လွပလြန္းသည့္ ရႈ႕ခင္းကို ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္ ခံစားရေတာ့မည္။ ေကာင္းကင္ယံမွာ ေက်းငွက္ကေလး မ်ား ပ်ံသန္းရင္း သီခ်င္းသီဆိုၾကတာ ဒါေၾကာင့္ကိုး ဟူ၍လည္း တိုးတိုးေလး ေရရြတ္ မိပါေတာ့သည္။
မိုးတိမ္တိုက္ေတြၾကားမွာ၊ ျမဴႏွင္းမႈန္ေတြၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္၏ ရြက္ထည္ယာဥ္ကို လိုသလို ပ်ံသန္းရင္း ကမၻာေလာကႀကီးကို အေပၚစီးက ၾကည့္ရႈ႕ခံစား ေနမိပါသည္။ အေသာ မသတ္ႏိုင္ေအာင္ က်ယ္ေျပာလွသည့္ ပစၥိဖိတ္သမုဒၵရာျပင္ႀကီးကို၎၊ တလိမ့္လိမ့္ တအိအိ လိမ့္တက္ေနၾကေသာ လိႈင္းလံုးႀကီးမ်ားႏွင့္ ထိုေရလိႈင္းတို႔ အလယ္မွာ ေရရွပ္ေဘာ့ျပားမ်ား စီးနင္း၍ ကစားေနၾကသူမ်ား၊ (Sailglider)ဟုေခၚေသာ ေရာင္စံုရြက္ထည္တပ္ ေရရွပ္ေဘာ့ျပားမ်ားကို ေလအဟုန္သံုး၍ စီးနင္းေဆာ့ ကစားေနၾကသူမ်ား၊ ကမ္းေျခသဲေသာင္ျပင္ေပၚ၌ အပမ္းေျဖေနၾကသူမ်ား၊ ေနပူလွမ္းေနၾကသူမ်ား၊ ေျပးေဆာ့ေနၾကေသာ ကေလးငယ္မ်ား၊ ေဘာလံုးေဆာ့ကစား ေနၾကသူမ်ား၊ ေရကူးေနၾကသူမ်ားကို အားလံုးျမင္ေတြ႔ရသည္။ ကမ္းေျခတေလွ်ာက္ ေဖါက္လုပ္ထားေသာ အမွတ္(၁)အေဝးေျပး လမ္းမႀကီးႏွင့္အတူ အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္း ထင္းရႈးေတာမ်ားတို႔သည္လည္း ကယ္လီဖိုး နီးယားျပည္နယ္၏ ထူးျခားေသာ အလွတခုပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ပင္လယ္ေအာ္ကို ျဖတ္ေဆာက္ထားေသာ ရွည္လ်ား လွသည့္ တံတားႀကီးမ်ားအျပင္ ထင္ရွားလွသည့္ နီညိဳေရာင္ ေရႊတံခါး တံတားႀကီးကိုလည္း အားပါးတရ ရႈ႕စား ရသည္။ ဆန္ဖရန္စစၥကို ျမန္မာႏွစ္ျခင္း အသင္းေတာ္ ဘုရားေက်ာင္းေလးကိုလဲ ေရးေရးေလး ျမင္ေနရ၍ စိတ္ၾကည္ႏူးမိပါသည္။ ေကာင္းကင္ယံမွာ ေပ်ာ္လြန္းလွ၍ ေျမျပင္ကိုပင္ မဆင္းခ်င္ေတာ့ပါ။
တြဲလဲခိုၿပီး ဒီေလာက္ၾကာေအာင္ စီးေတာ့မေညာင္းဘူးလားဟု ေမးစရာရွိေပမည္။ ကၽြႏု္ပ္လက္မ်ား သည္ ပဲ့ထိမ္းေဘာင္တန္းမ်ားကို ကိုင္တြယ္ထားရေသာ္လည္း ကၽြႏု္ပ္၏ ခႏၶာကိုယ္တခုလံုးသည္ အထူး စီမံ ထားေသာ အိပ္ႀကီးထဲတြင္ ေမွာက္ရက္ အေနအထားႏွင့္ ထည့္၍ ခ်ိပ္ဆြဲထားသည့္အတြက္ မေညာင္းမညာ သည့္အျပင္ ေႏြးေထြး၍ အဆင္ေျပလွပါသည္။ သမီးေလးထံမွ ငွါးယူခဲ့ေသာ စီဒီေခြေလးကို ဖြင့္နားေထာင္ လိုက္ျပန္ေတာ့ လွပေသာ ရႈ႕ခင္းမ်ားကို ေနာက္ခံသီခ်င္းေလးႏွင့္ ရႈ႕စားေတာ့ ပို၍ အႏွစ္သာရ ရွိလာသည္။
ေဘးမွာ ပ်ံသန္းေနသူ တဦးသည္ မွန္ေျပာင္းႏွင့္ ေျမျပင္ကို ၾကည့္ေနတာ ျမင္၍ ကၽြန္ေတာ္လည္းပါလာေသာ အေဝးၾကည့္ မွန္ဘီလူးကို ထုတ္လ်က္ ေျမျပင္သို႔ အႏွံ႔ ေလွ်ာက္ၾကည့္မိသည္။ မွန္ဘီလူးႏွင့္ၾကည့္မိမွ မွန္ဘီလူး ယူခဲ့မိျခင္းကို ေနာင္တရမိေတာ့သည္။ အလွအပမ်ားၾကား၌ အက်ည္းတန္မႈ႕ေတြကို ျမင္ေတြ႔လိုက္ရေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ပိုင္ဆိုင္မႈ႕ ရွိသမွ်ကို ေစ်းတြန္းလွည္းေလးထဲ ထည့္၍ က်င္လည္ေနၾကရေသာ ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ အိုးအိမ္မဲ့ ဆင္းရဲသားမ်ားစြာ ေတြ႕ျမင္ရသည္။ မီးေရာင္ တျဖပ္ျဖပ္၊ ဥဩသံ တစီစီႏွင့္ ဥပေဒ ခ်ဳိးေဖာက္သူမ်ားကို လိုက္လံ ဖမ္းဆီးေနေသာ ရဲႏွင့္ပုလိပ္ကားမ်ား၊ အေရးေပၚ လူနာတင္ယာဥ္မ်ား၊ အုပ္စုဖြဲ႕ ရန္ျဖစ္ၾက၍ ဝရုန္းသုန္းကား ျဖစ္ေနၾကေသာ လူငယ္မ်ား၊ အေဝးေျပး လမ္းမႀကီးေပၚ၌ ယာဥ္တိုက္မႈ႕ ျဖစ္ပြား၍ ျပႆနာ ျဖစ္ေနၾကသူမ်ား၊ ေတြ႔ရသည္မွာ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာမ်ား ျဖစ္သည္။ သူ႔ဇနီးမဟုတ္ဘဲ တျခား အမ်ဳိးသမီးတဦးႏွင့္ လက္ခ်င္းခ်ိပ္ကာ သမီးရည္းစားေလးပမာ စံုတြဲခုတ္ေနေသာ ကၽြႏု္ပ္၏ မိတ္ေဆြေဟာင္း တဦးကို ရုတ္တရက္ ျမင္လိုက္သည့္အတြက္ မွန္ဘီလူးကို မၾကည့္ေတာ့ဘဲ အိပ္ထဲ ထိုးထည့္ လိုက္ပါသည္။ ဪ ေလာကႀကီးဟာ ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္ပ်က္ေနပါလိမ့္-- ဆက္၍သာ ၾကည့္ေနလွ်င္ စိတ္မခ်မ္းသာစရာေတြ ဆက္တိုက္ေတြ႕ေနရၿပီး ခုနက သာယာၾကည္ႏူးစရာေလးေတြ ပ်က္သုန္းကုန္လိမ့္မည္။ ေပ်ာ္စရာမွာ ရင္နာစရာေတြ ဝင္လာရင္ ေဝဒနာသာ အေျဖက်န္ေလမည္ မဟုတ္ပါလား။
God is watching us---from a distance သမီးေလး၏ စီဒီေခြထဲက သီခ်င္းစာသားေလးေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္အေတြးထဲ အလင္းတန္းေလးတခု ေျပးဝင္လာသည္။ ေဝးရပ္ဆီမွ ဘုရားရွင္ ကၽြႏု္ပ္တို႔အား ေစာင့္ၾကည့္ ေနသည္တဲ့။ အဓိပၸါယ္ရွိလိုက္ေလျခင္း။ အျမင့္ေပ-၃၀၀၀၊ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရေသာ အရာမ်ား သည္ အတိုင္းအတာ တခုေလာက္သာ ျဖစ္သည္။ စၾကာဝဠာတခုလံုးကို ဖန္ဆင္းေတာ္မူေသာ ဘုရားသခင္ သည္ ေကာင္းကင္ဘံုမွာ စံပယ္ေတာ္မူ၍ ေလာက၌ ရွိရွိသမွ် ျပဳျပဳသမွ်၊ ျဖစ္ျဖစ္သမွ် အရာအားလံုး ေစာင့္ၾကည့္လ်က္ ရွိပါသည္။ အားလံုးကို ဘုရားရွင္ ျမင္ေတြ႔ေနသည္။ ေျပာသမွ် သူၾကားေနပါသည္။ စိတ္ကူးႏွင့္ ၾကံစည္သမွ်ပင္လ်င္ သူ သိေနပါသည္။ သုတၱံက်မ္းမွာ အတိအလင္းပင္ ေဖာ္ျပထားပါသည္။ ထာဝရဘုရား၏ မ်က္စိေတာ္သည္ ခပ္သိမ္းေသာ အရပ္၌ ရွိ၍ ေကာင္းမေကာင္းကို ၾကည့္ရႈ႕ ေတာ္မူ၏ (၁၅း၃)။ လူ သြားလာသမွ်ေသာ လမ္းတို႔သည္ ထာဝရဘုရား မ်က္ေမွာက္ေတာ္၌ ရွိၾက၍ သြားလာသမွ်ေသာ အခ်င္းအရာတို႔၌ စူးစမ္းေတာ္မူ၏။(၅း၂၁)။ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်၍ ခြန္အားရသည့္ အခ်က္မွာ ကၠဳႆေရလ အမ်ဳိးကို ေစာင့္ေသာသူသည္ ငိုက္ျမည္း အိပ္ေပ်ာ္ျခင္း ရွိေတာ္ မမူ။ (ဆာလံ၊၁၂၁း၄)ဟူေသာ က်မ္းခ်က္ ျဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ အေကာင္း အဆိုး အားလံုးကို အထက္အရပ္မွ ၾကည့္ရႈ႕ေနေသာ ဘုရားရွင္ ရွိေတာ္မူ ျခင္းကို သိရွိခံစားရေသာ သင္ခန္းစာကို ရလိုက္သည္ ျဖစ္၍ အရာရာ၌ အစဥ္အၿမဲ အေကာင္းဆံုး အသက္ ရွင္ရန္ ဆံုးျဖတ္လ်က္ ေဝဟင္ထက္မွာ ပ်ံသန္းရင္း ဆက္ကပ္ ဆုေတာင္း လိုက္ပါသည္။ ေျမျပင္သို႔ မဆင္းသက္ခ်င္ေသးေသာ္လည္း ဇနီးႏွင့္သားသမီးမ်ား ပင္လယ္ကမ္းစပ္မွာ ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း လက္မ်ား ေဝွ႔ရမ္းျပေနၾကသည္ကို ျမင္လိုက္ရ၍ ရြက္ထည္ယာဥ္ကို ျဖည္းညွင္းစြာ ထိုးဆင္းလ်က္ ေျမျပင္ထက္ သို႔ ဆင္းသက္ လာခဲ့ပါေတာ့သည္။
ဆရာ-ဆရာ-ဆရာက ေငးေနလိုက္တာ ကၽြန္ေတာ္ Hang Glider စီးတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပတာ ေတာင္ စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူး။ ကိုရစ္ခ်တ္က မိုးပ်ံရြက္ထည္ယာဥ္ကို စြန္႔စြန္႔စားစား စီးနင္းရင္း ရွားပါး ဓါတ္ပံုမ်ား ရိုက္ကူး စုေဆာင္းခဲ့ျခင္းကို စီကာပတ္ကံုး ေျပာျပေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဪ - ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားပါတယ္။ ကိုရစ္ခ်တ္ စိတ္ဝင္စားလြန္းလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ မိုးပ်ံ ရြက္ထည္ယာဥ္ စီးၿပီး၊ စိတ္ကူးေလးနဲ႔ မိုးေကာင္းကင္ထက္မွာ ပ်ံသန္းေနသလိုဘဲ ခံစားမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ HangGlider စီးတဲ့အေၾကာင္းအျပင္ တန္ဖိုး မျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ဝိညာဥ္ေရးရာ သင္ခန္းစာလဲ ရလိုက္ပါတယ္။
ဘယ္လို ဝိညာဥ္ေရးရာ သင္ခန္းစာလဲ ဆရာလတ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလဲ ေဝမွ်ပါအံုး။
ေဩာ္ - ဒီလိုပါ ကိုရစ္ခ်တ္၊ စိတ္ကူးေလးနဲ႔ မိုးပ်ံရြက္ထည္ယာဥ္ကို စီးရင္း အထက္အရပ္က ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းကို အေျခခံၿပီး စၾကာဝဠာတခုလံုးကို ေကာင္းကင္ဘံုက သတိနဲ႔ ၾကည့္ရႈ႕ေနတဲ့ ဘုရားရွင္ေတာ္ျမတ္ ေၾကာင့္ ေႏြးေထြးတဲ့ လံုျခံဳ စိတ္ခ်မႈ႕ရယ္၊ အၿမဲတမ္းဘဲ အေကာင္းဆံုး အသက္ရွင္ ရမယ္ဆိုတဲ့ ဝိညာဥ္ေရးရာ သင္ခန္းစာကို ေျပာတာပါ။
ထာဝရဘုရားသည္ အထက္အရပ္မွ ကၽြႏု္ပ္တို႔ကို ၾကည့္ရႈ႕ေနသည္ျဖစ္၍ အလိုေတာ္ႏွင့္မညီေသာ ေျပာဆို၊ ၾကံစည္၊ ျပဳမူျခင္းမ်ားကို ေရွာင္ရွားၾကရန္၊ အလိုေတာ္ႏွင့္အညီ အေကာင္းဆံုး အသက္ရွင္ လုပ္ေဆာင္ ေနျခင္း၌ ခ်ီးမြမ္း မခံရျခင္း၊ အသိအမွတ္ျပဳ မခံရျခင္းမ်ားအတြက္ စိတ္ဓါတ္ မက်ဘဲ ဘုရားသခင္က အသိ အမွတ္ျပဳလ်က္၊ မွတ္သားလ်က္၊ ေကာင္းႀကိီးေပးလ်က္ ရွိေနေၾကာင္းကို ႏွလံုးသားမွာ ခံယူလ်က္ အရာရာ၌ ေက်းဇူးေတာ္ ခ်ီးမြမ္းျခင္းျဖင့္ အေကာင္းဆံုး အသက္ရွင္ၾကဖို႔ ေမတၱာႏွင့္ တိုက္တြန္း ေဝငွလိုက္ပါသည္။
ေမတၱာမ်ားစြာျဖင့္
ဆရာေတာ္ဦးလတ္ေယရွဲ (ဆန္ဖရန္စစၥကိုျမန္မာႏွစ္ျခင္းအသင္းေတာ္)
